Dişeti çekilmelerinin tedavisinde mikrocerrahi ve makrocerrahi yöntemlerin etkinliğinin klinik olarak karşılaştırılması

Abstract

Günümüzde dişeti çekilmelerinin tedavisinde de kullanılan mikrocerrahi tekniklerin konvansiyonel yöntemlere göre daha hassas olması, operasyon bölgesindeki yumuşak dokuların cerrahi işlemler sırasında ve sonrasında beslenmesinin bozulmasını engeller. Böylece, operasyon sonrası oluşabilecek komplikasyonlar azalır veya tamamen ortadan kalkar, ve daha iyi bir iyileşme gerçekleşir. Ortaya konulan bu olumlu sonuçlar mikrocerrahi yöntemlerin bağ dokusu grefti ile kök kapama yöntemlerindeki başarısını artırmaktadır. Bu randomize kontrollü çalışmanın amacı, Miller Sınıf I ve II dişeti çekilmelerinin periodontal cerrahi tedavisinde (bağ dokusu grefti ile beraber uygulanan kuronale kaydırılan flep) mikrocerrahi ve makrocerrahi yöntemlerin etkinliklerini klinik olarak karşılaştırmaktır. Çalışmaya tek köklü dişlerinde Miller I veya II dişeti çekilmesi olan 16 hasta, toplam 19 defekt dahil edilmiştir. Hastalara randomize olarak makrocerrahi ya da mikrocerrahi yöntemlerle bağ dokusu grefti ile beraber kuronale kaydırılan flep uygulanmıştır. Hastaların 1., 3. ve 6. aylardaki klinik periodontal bulguları, intra ve postoperatif konforları, estetik memnuniyetleri ve kök hassasiyetleri kayıt altına alınmıştır. Altıncı ayda elde edilen ortalama kök kapama miktarları makrocerrahi grubunda %70,7 ± 28,5; mikrocerrahi grubunda %90,5±14,4 olarak kaydedilmiştir (p>0,05). Altıncı ayda her iki grupta dişeti çekilme miktarı, dişeti çekilme genişliği, klinik ataçman kaybı, kök kapanma yüzdesi, hasta konforu ve estetik memnuniyeti ve kök hassasiyeti parametreleri açısından anlamlı fark olmazken (p>0,05); keratinize doku artışı mikrocerrahi grubunda anlamlı olarak fazla bulunmuştur (p<0,05). Bu çalışmanın sınırları içerisinde elde edilen bulgular, lokalize Miller Sınıf I veya II dişeti çekilmelerinde kök kapama tedavisinde her iki yöntemin de etkin şekilde uygulanabileceğini, ve mikrocerrahinin, makrocerrahi teknik üzerine bir üstünlüğünün olmadığını göstermiştir

As microsurgical techniques that are also used today in the treatment of gingival recessions are more sensitive than conventional methods, these techniques prevent the nutrition of the soft tissues to be deteriorated in the operation area during and after surgical procedures. Thus, the complications that may occur after the operation are reduced or completely removed and the healing becomes more succesful. These positive results increase the success of microsurgical methods in covering the root surface with connecitive tissue graft. The purpose of this randomized and controlled study is to compare the clinical efficacy of macrosurgery with microsurgery techniques in connective tissue grafts with coronally positioned flap in Miller’s Class I or II gingival recession. Comparing effects of both techniques on periodontal measurement, intra and post-operative patient comfort, aesthetic satisfaction and hypersensitivity are recorded at post-operative 1, 3 and 6 months. Sixteen patient who have single root teeth (19 defects, 3 of them bilaterally) with Miller Class I or II gingival recessions are included in this study. Each patient was randomly designated to receive treatment with macrosurgery or microsurgery techniques. The average percentages of root coverage for macrosurgery and microsurgery group, after 6 months, were 70.7±28.5% and 91.5±14.4%, respectively (p>0.05). Although there were no significant differences between two groups at the postoperative 6 months (p>0.05) in terms of recession depth, recession width, clinical attachment loss, percentage of root coverage, patient comfort and aesthetic satisfaction and root sensitivity parameters, the increase in keratinized tisseu was significantly higher in microsurgery group (p<0.05). Results have shown that both methods can be applied effectively in root closure treatment in localized Miller I and II gingival recessions and that microsurgery has no superiority over macrosurgery technique